Wennen

Het is even wennen. Vorige week in Nederland was het al volop lente. We konden buiten zitten en de boomkruinen hadden een prachtige lichtgroene waas. Hier op Bornholm moet het voorjaar nog beginnen. In de wegbermen staan krokussen en narcissen in bloei, maar de bomen zijn winters grauw.

We hebben de groep bizons in Almindingen, Bornholms grootste bosgebied, alweer met een bezoek vereerd. Onverstoorbaar graasden ze een open plek in het bos af. Vorig jaar waren het er nog zestien, nu vijftien. Binnenkort zullen er bizonkalfjes geboren worden. In het moerasgebied Svinemose hebben we te midden van massa’s kabaal makende ganzen en een enkele zwaan een broedende kraanvogel gesignaleerd.

Kraanvogel, Svinemose, Bornholm

Daarnet ben ik naar zee gefietst. Het was mistig. De rimpelloze watervlakte ging in de verte onzichtbaar over in een grijs wolkendek. Op het strand was geen sterveling te bekennen.

Boven de akkers rondom ons huis is urenlang het gekwinkeleer van een paar veldleeuweriken te horen. Verder horen we niets. Behalve dat we al enkele keren opgeschrikt zijn door een luid gestommel boven ons hoofd. Geen flauw idee waar het vandaan komt. Een rat? Zou zo maar kunnen. Buiten tegen de muur van ons huis staat een zwarte plastic doos met Rotte og musegift. Die rat zal dus wel weer verdwijnen.

Dit is Bornholm. Waar het leven trager verloopt en tegelijkertijd de dagen sneller gaan. Niets hoeft. Wat vandaag kan, kan morgen ook. Toch is vanbinnen de uit Nederland meegenomen onrust nog niet helemaal verdwenen. Dat komt wel. Het is even wennen.

Reageren? Heel graag. Hou er rekening mee dat het soms even duurt, voordat je reactie hier te zien is.