Vaarwel Facebook

Ik zit al meerdere jaren op twitter. Niet dat ik veel tweets de wereld instuur, maar de mensen en instanties die ik volg, bieden met hun nieuws, meningen, tips, grapjes, oneliners en links een leuke en interessante aanvulling op wat ik verder op een dag aan informatie binnen krijg. Ik scrol dagelijks enkele malen langs mijn tijdlijn. Jammer dat er tegenwoordig ook reclametweets tussen staan.

Pas veel later meldde ik me aan bij Facebook. Ik wist niet goed wat Facebook me te bieden zou kunnen hebben, totdat iemand me uiteindelijk overtuigde met het argument dat het een extra platform zou kunnen zijn voor mijn blogjes. Vooruit dan maar.

Al gauw besteedde ik veel tijd en energie aan het bekijken van wat mijn familie, vrienden, vriendinnen, de familie van vrienden en vriendinnen en de vrienden en vriendinnen van familie deden, kochten, leuk vonden; naar welke feesten ze gingen, welke restaurants en musea ze bezochten, hoe ze hun vakantie doorbrachten, waar ze zich over opwonden en welke filmpjes ze aanbevolen. Facebook was verslavend, onvoorspelbaar, druk, intensief en uiteindelijk heel vluchtig en oppervlakkig.

Het moet gezegd: mijn blogjes werden ruimhartig geliket en gedeeld. En dat leverde, volgens de WordPress-statistieken, extra lezers op.

Toen nam een goede bekende, na slechts enkele weken aan Facebook deelgenomen te hebben, een stap die me aan het denken zette: zij hief haar account weer op met de mededeling dat het ‘niks voor haar was’. Was Facebook eigenlijk wel wat voor mij? Ik realiseerde me dat al die Facebook-niemendalletjes veel energie opslorpten zonder ook maar een klein beetje te beklijven. En tegelijkertijd kon ik er niet van afblijven, omdat het zo lekker weghapt, zoals een damesblad: vol nietszeggende ontboezemingen, maar als het voor je neus ligt, pak je het op en lees je het.

Vervolgens gebeurde er iets vreemds. Een vriendin vroeg me op Facebook om ‘vrienden te worden’. Het gekke was: we waren al Facebookvrienden. In de veronderstelling dat ze me per ongeluk had gewist, bevestigde ik haar verzoek. Maar wat bleek? Haar account was gehackt en het verzoek was nep. Ik had dus iets of iemand in mijn computer toegelaten, die mijn account, of de accounts van mijn Facebookvrienden of misschien wel mijn en hun hele digitale wereld kon verrommelen. Zo’n vaart zou het wel niet lopen, maar toch…het was de druppel. Ik heb mijn Facebookaccount opgezegd. Er bleek een soort wachttijd van veertien dagen te zijn, maar als het goed is, ben ik er nu vanaf.

Dus (Facebook)vrienden: daar ben ik niet meer. Zullen we gewoon blijven communiceren? Ik heb e-mail, een smartfoon en een huisadres. En reageer vooral op mijn blogs.

Reageren? Heel graag. Hou er rekening mee dat het soms even duurt, voordat je reactie hier te zien is.