The Sound of Silence

Een van mijn eerste 45-toerenplaatjes was The Boxer van Simon & Garfunkel. De mooie tekst, de harmonieuze stemmen, de opzwepende drumslagen die klonken als kanonschoten; als tiener vond ik het prachtige muziek. En nu nog steeds.

Tussen meer dan zestienduizend anderen zit ik in de Ziggo Dome, huizenhoog boven het podium. Voor het eerst van mijn leven maak ik een optreden mee van de muzikant die me vanaf dat eerste 45-toerenplaatje met zijn muziek in de ban heeft gehouden. Paul Simon. Het is magisch. Het klinkt precies zoals het moet klinken. Mooier nog.

Weet je nog Gerda, dat ik, toen we tweedejaars waren, elke vrijdag bij jou op de flat kwam lunchen? Jij hielp me met wiskundige statistiek en we besmeerden onze boterhammen met de kruidenkwark, die je voor 45 cent per bakje kocht bij de K-markt op de Geertjesweg. Je zei dat het net hüttenkäse was, maar dan goedkoper. Hüttenkäse had ik nog nooit geproefd, maar jouw kruidenkwark was lekker. Goedkoop en lekker en gezond, dat vonden we belangrijk. De ecologische voetstap bestond nog niet. Je zette altijd Simon & Garfunkel voor me op, want je wist dat ik dat graag hoorde. Hüttenkäse en Mrs. Robinson.

Later, toen je al samenwoonde, kwam ik ook ’s avonds vaak bij je langs. Als Chiel dan thuiskwam, moe van een dag lang in de winkel werken en in de trein hangen, nam hij jou in z’n armen, nestelden we ons op de bank, dronken we koffie en luisterden we naar Homeward Bound. Of maak ik het in mijn herinnering toepasselijker dan het was?

Ook vanavond, in de Ziggo Dome, zingt Paul Simon Homeward Bound. Zijn stem volgt moeiteloos de melodie, ook al zegt de deskundige die naast me zit, dat de zanger de hoge noten vakkundig omzeilt. Hij is 75 nu, dit muzikale genie (en zijn publiek is er ook niet jonger op geworden). Ik hoor de jaren er niet aan af.

Simon en Garfunkel gingen uit elkaar, maar traden toch nog een paar keer samen op. Zoals in 1981 in het Central Park, voor meer dan een half miljoen toehoorders. Ik heb de videoregistratie van dit optreden in de kast staan en soms haal ik die weer tevoorschijn. Het is onbeschrijflijk hoe ze daar, gebrouilleerd en wel, de sterren van de hemel staan te zingen, terwijl in New York de zon langzaam ondergaat en het Central Park zich in het duister terugtrekt.

Paul Simon ging door met muziek maken, onnavolgbaar, meesterlijk. Hij maakte een paar fraaie albums, voordat hij in 1986 met Graceland een compleet nieuw hoofdstuk aan de muziekgeschiedenis toevoegde. Hoe vaak luisterden we dat album niet af, op zondagmiddag in de auto, als we (pappa, mamma, twee kinderen) naar opa en oma in Tilburg reden? Op de terugweg wéér, totdat één van ons er genoeg van kreeg. Ik was dat nooit.

In de Ziggo Dome krijg ik een uitdraai van mijn leven. The Boxer is een toegift en het is of ik op de achtergrond Art Garfunkel hoor meezingen. Maar dan komt er nòg een bonus. The Sound of Silence. Honderden en honderden keren heb ik naar dit nummer geluisterd, vaker dan naar Fotheringay van Fairport Convention of naar Hotel California van The Eagles. Ik ben bijna in tranen.

Sentimenteel? Ja. Maar het is wel mijn leven.

Reageren? Heel graag. Hou er rekening mee dat het soms even duurt, voordat je reactie hier te zien is.