Snoeihard

Het is zomer in Baltimore. Hoewel de dag nog maar net begonnen is, staat de zon al hoog aan de hemel. In de haven is het nog rustig; in de verte dobbert een eenzaam politiebootje. De camera zoomt in op een havenarbeider die naar de waterkant loopt, nieuwsgierig naar wat de politie daarginds uitvoert. Je ziet  zijn nieuwsgierigheid omslaan in ongerustheid. Het is het begin van aflevering 2.12 van de HBO-serie The Wire.

Als kijker balanceer je op dat moment tussen hoop en vrees. Enerzijds ervaar je de bijna idyllische sfeer van de zonovergoten, nog ongerepte zomerdag in de haven van Baltimore. Anderzijds weet je meer dan de havenarbeider. Je weet, waarmee de havenpolitie daar bezig zou kunnen zijn, maar je hoopt, je hoopt zo, dat het niet waar is…

Het is onbegrijpelijk dat het sociale, maatschappijkritische politiedrama The Wire alleen in de Verenigde Staten is uitgezonden. Als er één serie een wereldwijde verspreiding verdient, dan is het wel deze. ‘Door veel kenners beschouwd als het beste dat televisie ooit heeft voortgebracht’, staat er in de VPRO-gids van deze week. Barack Obama heeft verklaard dat The Wire zijn favoriete televisieserie is. Voor wat het waard is: ook die van mij.

De containerhaven van Baltimore

De verhaallijnen van The Killing en Borgen, toch ook fantastische series, zijn simpel, eenzijdig en (vergeef me) naïef, vergeleken met de complexe, multidimensionale en (helaas) snoeiharde werkelijkheid van het Baltimore uit The Wire. In zestig afleveringen worden we als kijkers in een moordend tempo geconfronteerd met alles waarvan we niet zouden willen dat het bestaat: corruptie, machtsmisbruik, misdaad, geweld, sociale ongelijkheid, armoede, leugen en bedrog. En vooral met de mensen die in deze wereld het hoofd boven water proberen te houden. Hun bestaan is afhankelijk van drugshandel, van havenvakbonden en van politie- en overheidsfunctionarissen met driedubbele agenda’s.

De serie is magistraal geschreven, in elkaar gezet, geacteerd en in beeld gebracht. Je blijft ademloos kijken, de ene aflevering na de andere, in de ban van drugsbazen als Avon Barksdale en de charismatische Stringer Bell; rechercheurs als Jimmy McNulty en de onverstoorbare Kima Greggs; vakbondsleider Frank Sobotka met alle ballen die hij in de lucht moet houden; en de vele jonge dealertjes in de projects, de nieuwe achterbuurten van de stad.

Ik volg de serie op dvd, samen met mijn zoon, en we proberen het een beetje te doseren: niet meer dan drie à vier afleveringen per week. We zijn ondertussen aanbeland bij seizoen 3 en we hebben daarna nog twee seizoenen te gaan. In seizoen 4 is veel aandacht voor het falende Amerikaanse schoolsysteem en in seizoen 5 staat de teloorgang van de lokale media centraal. Ik wil het beslist allemaal zien, op het gevaar af dat na aflevering 5.10 mijn vertrouwen in de goede kanten van de mens volledig verloren is gegaan. Wie dat vertrouwen niet kwijt wil, kan toch beter naar The Killing of naar Borgen kijken, waar de positieve krachten het uiteindelijk winnen van de verderfelijke. Of dat bij The Wire ook gaat gebeuren, betwijfel ik.

Op 5 april is er op de UvA een (al volgeboekte) collegedag waarop wetenschappers The Wire analyseren en becommentariëren.

Reageren? Heel graag. Hou er rekening mee dat het even duurt, voordat je reactie op de site getoond wordt.