Op tweede kerstdag raakte ik mijn ceintuur kwijt. Ik droeg een zijden tuniek, donkergrijs met paars en helderrood getinte rozen. De bijpassende ceintuur was gemaakt van hetzelfde mooie materiaal. Hij diende losjes om mijn taille te vallen. Dat was aardig gelukt.
Bij kerst hoort natuurlijk een traditionele kerstwandeling in het bos. Met de hele familie lekker even een frisse neus halen. Daarna bleek de ceintuur weg. De nonchalante knoop in de gladde stof had het af laten weten.
Ik begon in huis een zoektocht naar de ceintuur en een familielid sprong op de fiets om de wandelroute af te speuren. Maar helaas, we vonden hem niet terug. Soms zit het tegen.
In het nieuwe jaar regen de weken zich aaneen tot maanden. Vier keer trakteerde de winter ons op een flink pak sneeuw. We maakten dagelijks onze boswandelingen, weer of geen weer. We hebben nu eenmaal een hond.
En toen, nadat de sneeuw voor de vierde keer was weggesmolten, schemerde er iets helderroods tussen de halfvergane bladerensmurrie langs het bospad. Mijn ceintuur.
Soms zit het mee.
Mijn moeder zei altijd, als zij of wij iets kwijt waren: “Wat het huis neemt, geeft het huis ook weer terug.” Ze zou gisteren 106 jaar zijn geworden, te laat om haar credo over het huis uit te breiden met een bos!