In stilte

Een fijnere manier van reizen dan in een eersteklas stiltecoupé ken ik niet. In alle rust een beetje naar buiten kijken, weg mijmeren, iets lezen of breien. Heerlijk.

Hoe storend is het dan als medereizigers zich niets aantrekken van de stilte die je hier hoort te betrachten. Gebeld worden en een fluisterend, kort gesprekje voeren (‘ik kan nu niet praten want ik zit in de trein in een stiltecoupé’); vooruit, dat kan de beste overkomen. Daar wil ik niet over vallen. Ook moeders die hun kleine kinderen proberen stil te houden kunnen nog rekenen op mijn sympathie. Mensen, kennelijk buitenlanders, die onbekend zijn met het verschijnsel stiltecoupé en in een onverstaanbare Aziatische taal veel plezier hebben, daar heb ik meer moeite mee. Er staat tenslotte in maar liefst drie talen op de ramen dat je hier stil moet zijn. Dus ook niet lachen in een vreemde taal.

Maar echt erg zijn de gewone Nederlanders die erop los kakelen dat het een lieve lust is. Ik zit me dan in mijn eigen stilte behoorlijk op te winden en hoop, dat een andere reiziger de overtreders zal aanspreken op hun gedrag. Zelf durf ik dat namelijk niet.

En als dan iemand de praters erop wijst dat ze in een stiltecoupé zitten en als ze dan toch blijven praten en tegen elkaar zeggen hoe belachelijk het is dat je niet eens mag praten in de trein en als ze dan grappen gaan maken over degenen die wel stil zijn en over de conducteur die iets omroept en dan gaan lachen om elkaars grappen: dat is het ergste wat je in een stiltecoupé kan overkomen.

Dan vertrek ik liever naar de overvolle tweedeklas, waar kinderen door het gangpad rennen en iedereen belt, praat en lacht.

Reageren? Heel graag. Hou er rekening mee dat het even duurt, voordat je reactie op de site getoond wordt.