Ik ben naïef

Wie (zoals ik) verslingerd is aan tv-series op dvd of online, kan niet om House of Cards heen. Niet alleen de beroepsrecensenten, maar ook de amateurs op internet en de mensen uit mijn eigen omgeving bejubelen deze Netflixserie. Een genot om naar te kijken, begenadigde acteurs, geniaal script, briljante casting. Na de vijf seizoenen van The Wire leek House of Cards dus een juiste keuze. Maar nu ik de eerste tien afleveringen gezien heb (je moet het een eerlijke kans geven, toch?) twijfel ik.

In House of Cards draait alles om congreslid Frank Underwood. Hij is een politicus pur sang en geeft ons een kijkje achter de schermen van de Amerikaanse politiek. Dat is althans de suggestie. Frank is een meedogenloze manipulator, hij is cynisch en koud, volstrekt onbetrouwbaar, hij liegt en bedriegt, is charmant als het moet en ja, ook grappig, als het zo uitkomt. Dat levert angstaanjagende intriges op.

Zijn echtgenote Claire is nog een graadje erger. Zij is gemodelleerd naar Hillary Clinton. Het is meer dan toevallig dat Hillary net een boek heeft uitgebracht met als titel Hard Choices, terwijl Claire in de tweede aflevering haar halve staf ontslaat, herhalend dat moeilijke beslissingen (hard choices) nu eenmaal genomen moeten worden. Zou het er in het echt ook zo aan toegaan? Dat is de vraag die zich doorlopend aan de kijker opdringt.

Het is niet eerlijk om deze serie te vergelijken met The Wire. The Wire gaat niet alleen over politiek, maar geeft een veel breder, schokkend beeld van het eigentijdse leven in een Amerikaanse metropool. Bovendien: er kan er maar een de beste zijn. En dat is The Wire.

Het is logischer om House of Cards te vergelijken met Borgen, de serie die zich afspeelt in de kringen van de Deense regering. Ook daar gaat het er niet zachtzinnig aan toe. Birgitte Nyborg gooit al haar energie, charmes en intellect in de strijd om premier van Denemarken te worden. Ook zij marchandeert als het moet en zet mensen opzij die niet naar haar luisteren.

Maar de verschillen tussen Frank en Birgitte zijn groter dan de overeenkomsten. Birgitte heeft politieke dromen, ook al moet ze die maar al te vaak wegslikken ten gunste van het onvermijdelijke compromis. Frank daarentegen heb ik tot nu toe op geen enkel inhoudelijk ideaal kunnen betrappen. Birgitte is invoelbaar, zij heeft oprechte emoties. Ze is boos als iets niet lukt en innig tevreden als iets loopt zoals ze in gedachten had. Als Frank al een emotie toont, dan is dat uitsluitend om iemand voor zich te winnen. Hij is alleen vriendelijk als hij er iets voor terug krijgt, zijn hulp is nooit belangeloos. Kortom, Birgitte is een echt mens en leert van het leven. Frank lijkt meer op een robot met Claire als zijn robotechtgenote.

De zwakte van House of Cards is dat het volstrekt onduidelijk is, waar het Frank en Claire uiteindelijk om te doen is. Om de macht, schijnt het. Maar wat levert die macht hun op? Geen vriendschap, geen liefde, geen rust, geen gerechtigheid, geen wijsheid, zelfs geen rijkdom. Want ook geld wordt weer ingezet om macht te verwerven. Het zal wel naīef van me zijn dat ik hen totaal niet begrijp. Niks aan te doen, vrees ik.

Reageren? Heel graag. Hou er rekening mee dat het even duurt, voordat je reactie op de site getoond wordt.