Zo worden we 100! was de titel van een debat dat een tijdje geleden bij het Radboud UMC in Nijmegen werd gehouden. Dit thema intrigeerde mij meteen. Honderd worden! Dat is wel het laatste wat ik nastreef.
Maar goed. Aan de debattafel zaten een volksvertegenwoordigster van D66, een wethouder van de gemeente, een hoogleraar public health en een dame die de patiënten vertegenwoordigde. En iemand die sprak namens de ziektekostenverzekeraars. En een zorginnovator.
Al snel waren ze het roerend met elkaar eens. Buurtzorg: dat was het ei van Columbus. De panacee voor alle problemen die samenhangen met onze gezondheid en onze gezondheidszorg. De buurt zou zorg op maat kunnen leveren en personalized healthcare en nog veel meer van wat momenteel in de mode is. En, ook belangrijk: er zijn geen extra kosten aan verbonden. Het kan gewoon met het geld dat er al is, zei de man van de ziektekostenverzekering.
Eerlijk is eerlijk, de dame namens de patiënten zag naast de voordelen toch ook wel een paar nadelen. Zij wilde liever niet gewassen worden door haar buurman, als het zover zou moeten komen. De volksvertegenwoordigster gaf haar schoorvoetend gelijk. De wethouder en de hoogleraar daarentegen kwamen met reuze geslaagde pilotprojecten aanzetten. De zorginnovator zei niets.
Toegegeven, het is makkelijk om vanaf de zijlijn een beetje cynisch te doen over de rug heen van deze debaters die het ongetwijfeld goed met ons voor hebben. Maar het is toch ook lachwekkend: honderd worden dankzij buurtzorg! Daar wil ik niet aan denken. Laten we het nu eindelijk eens serieus opnemen voor al die mensen die helemaal geen honderd willen worden. Die zelf willen bepalen wanneer hun leven voltooid is, ook als ze nog geen honderd en niet doodziek zijn. Die daarvoor echt geen dokter nodig hebben, alleen maar een pil. Die pil schijnt er al lang te zijn, maar een meerderheid van bevoogdende politici en medici gunt hem ons niet. Waar bemoeien ze zich mee? Laten we wel wezen: het wordt hoog tijd dat dit onzinnige taboe op zelfbeschikking geslecht wordt. Dan kunnen ze wat mij betreft iedereen die wèl honderd wil worden aan alle kanten professioneel en liefdevol gaan vertroetelen.
Eens!
En als het geld dat aan al die ‘beleidsmakers’ wordt besteed, weer beschikbaar zou komen voor de thuiszorg, dan… scheelt dat arbeidsplaatsen, bureaucratie en welbevinden.
Maar ja, enkele dure heren en dames ontslaan lukt veel moelijker dan horden thuiszorgers; zit die wereld van ons gek in elkaar, of niet soms?!
GeJa