Van diverse kanten kregen we de suggestie, dat het gekrab en gestommel boven ons hoofd, tussen het plafond en de vloer van de eerste verdieping, weleens van een steenmarter zou kunnen zijn. Maar op Bornholm leven geen steenmarters. Dus toch: een rat.
Is dat erg? Ik heb geen flauw idee. Ratten brengen kwalijke ziekten over, dus je moet voorkomen dat er een rattenplaag ontstaat. En het schijnt dat ze hinderlijk kunnen stinken, maar ik heb nog niks geroken. Tot nu toe heb ik geen last van deze rat.
Toch reageren de mensen hier gealarmeerd. Elke rat is er blijkbaar een te veel. Er staan dozen met ratten- en muizengif rondom het huis. Als er dan toch een rat in huis komt, slaat de paniek toe.
De eigenares van ons huis belde meteen de ongediertebestrijdingsdienst van de gemeente. Misschien scheelt het dat ze zelf bij de gemeente werkt; in ieder geval stond er binnen een paar uur een forse man bij ons voor de deur. Kenn. Hij kwam de rat bestrijden.
Kenn was gekleed in een fluorescerend geel pak. Zijn grote zwarte werkschoenen had hij al uitgedaan. Op het platteland betreden bewoners en bezoekers het huis altijd op kousenvoeten. Kenn had vertrouwenwekkende lichtbruine ogen en een mooie bos haar, bij elkaar gebonden in zijn nek. Verder een man van weinig woorden. Hij hoorde de klachten aan en begaf zich naar de bovenverdieping, waar hij wat luiken openschroefde en de ruimtes erachter inspecteerde. Inderdaad, rattenkeutels.
Toen trok hij zijn schoenen weer aan en maakte een rondje om het huis. Hij bestudeerde een gat in het hout naast de dakgoot. Dat zou best weleens de rattenvoordeur kunnen zijn. Verder wierp hij een blik in de beerput (op het platteland van Bornholm is geen riolering) en maakte de gifdozen open. Daarna trok hij zich terug in zijn auto om de noodzakelijke maatregelen voor te bereiden.
Hij kwam de auto uit met een terugslagklep, twee rattenvallen en een plastic flesje, gevuld met wit poeder. Was dat nou rattengif? Nee, legde Kenn uit, dat was meel. Daarmee lokte hij de ratten de val in. Met meel kan een rat niet gaan slepen, hij moet het ter plekke opeten. En dan slaat de val dicht.
De rattenvallen werden met een hoopje meel erin achter de luikjes op de bovenverdieping gezet. De terugslagklep monteerde hij in de beerput, zodat ratten niet via die weg in huis zouden kunnen komen. De dozen met ratten- en muizengif waren in orde. Hij zou de huiseigenaren melden, dat ze het gat naast de dakgoot moesten repareren.
Dat was het. Kenn vertrok weer, op naar de volgende klus. Volgende week komt hij terug om eventuele ratten, dood of levend, uit de vallen te halen. Dat is service.
PS.
Ik heb enkele blogs vertaald in het Deens. Je vindt ze in de categorie På dansk op deze site.
Reageren? Heel graag. Hou er rekening mee dat het soms even duurt, voordat je reactie hier te zien is.
Zie voor details en foto’s over ons tijdelijke verblijf op Bornholm jokemarc.net. Deze site wordt vaak aangevuld.
Dit is een echte cliffhanger: kan niet wachten…!