Gameboy

Achterbankkinderen werden ze genoemd. Geboren nadat de auto gemeengoed was geworden en het verkeer zó druk, dat ouders het niet meer verantwoord vonden om hun kroost met de fiets de weg op te sturen. Naar school brachten we hen misschien nog wel op de fiets, maar voor verdere bestemmingen werd de auto gepakt.

Het was twintig jaar geleden al genoegzaam bekend, dat autorijden niet best is voor het milieu. En evenmin voor je gezondheid. Dat bewegen voor hen en voor ons beter was dan in de auto zitten wisten we natuurlijk diep in ons hart heel goed. Maar toch.

Wat deden onze kinderen op die achterbanken? Keken ze naar buiten, nieuwsgierig naar de wondere wereld vol interessante wezens, bijzondere voorwerpen en mooie uitzichten? Zelden. Waren ze in gedachten verzonken, bezig met het verwerken van de indrukken van alledag? Soms, naar ik hoop. Zaten ze te klooien en te bekvechten? Vaak. Maar de meeste tijd op de achterbank besteedden ze aan hun gameboys. Die van mij althans. Voor wie het niet (meer) weet: de gameboy was een soort fors uitgevallen smartphone met uitsluitend een spelletjesfunctie. Die spelletjes stonden op stevige schijfjes die je er apart bij moest kopen. Tetris, Supermario, dr. Mario, Pokemon, Alladin, het ene na het andere schijfje kwam op de markt. Verjaardag, zwemdiploma, sinterklaas? Het nieuwste gameboyspelletje stond nummer 1 met stip op de verlanglijstjes. Het concept ‘eindbaas’ is in die dagen uitgevonden.

Wij als ouders hebben serieus echt alles geprobeerd om hun interesse voor de natuur, de wetenschap, de politiek, de cultuur, kortom voor de wereld om hen heen aan te wakkeren. We bedolven hen onder boeken. We namen hen mee naar musea. We gingen met hen op reis. Naar Amerika, naar Finland, naar de Noordkaap. En wat deden ze, terwijl we door canyons en langs fjorden reden en door het schitterende ijs van de Oostzee braken? Ze speelden Supermario, level 1 tot en met 10 en opnieuw. Ik moet eerlijk zeggen: mijn ene kind las nog best vaak een boek. Maar voor het andere was de wereld een gameboy.

De gameboy is nu opnieuw te koop. Jeugdsentiment voor millennials. Zowel de originele baksteenversie als een moderne, waarmee je de spelletjes ook op je tv-scherm kunt doen (geloof ik). Mijn zoon heeft ogenblikkelijk een exemplaar aangeschaft, om gezellig met z’n vrienden een nostalgische duik in het verleden te nemen.

‘Heb je onze oude gameboys nog ergens?’ vroeg hij laatst quasi-nonchalant. Hallo? Ik wist niet wat ik hoorde. Dacht hij nou echt, dat ik de materiële bewijzen van het falen van mijn opvoeding ergens in een la zou hebben opgeborgen? Bovendien, dat ik dan nog zou willen weten in welke la?

Mijn dochter was onthutst. ’Heb je die echt weggedaan?’ vroeg ze. En ondanks alles voelde ik me schuldig. Alsof ik hun de tastbare toegang tot significante jeugdherinneringen had ontnomen. ‘Die dingen zijn tegenwoordig vintage,’ legde mijn zoon nog min of meer ten overvloede uit. ‘Ze zijn geld waard.’

Perfect ouderschap? Tot dat level heb ik het nooit gebracht, dat moge duidelijk zijn.