Ik heb het lang volgehouden. Onze oudste kleinzoon is nu ruim anderhalf jaar oud en al die tijd is het me gelukt om niet over hem te schrijven. Alles wat geweldig is aan dit kind: de melodieuze geluidjes die hij al na een paar maanden maakte en dat hij ging kruipen en het hele huis kon verkennen en dat hij zich kon optrekken en over randjes kijken en zijn vriendelijke karakter en zijn schaterlach en zijn fascinatie voor open en dicht en zijn onweerstaanbare bruingroene ogen en hoe hij kijkt als hij net wakker is en hoe zijn kleine vingertjes de muntjes uit mijn portemonnee peuteren en er weer in stoppen; ik heb er niet over geschreven.
Er zijn genoeg ouders en grootouders die schijnbaar alles over hun kinderen en kleinkinderen openbaar maken. Vroeger al, toen een groot deel van de bevolking ter lering en vermaak hoofdzakelijk was aangewezen op de damesbladen, vergastte ene Heleen Crul de lezeressen wekelijks op de wederwaardigheden van haar twee dochtertjes. We konden en detail meemaken hoe de meisjes opgroeiden. Heleen Crul had vele navolgers. Wie nu een Libelle of Margriet openslaat, struikelt over de columnisten (m/v), die vertellen wat hun kinderen hebben uitgehaald dan wel gepresteerd. De damesbladen zijn hierin bepaald niet meer uniek. Opvoedbladen, bedrijfsmagazines, verenigingsbladen, suffertjes, glossy’s, plus het hele internet doen eraan mee. Ik heb altijd medelijden gehad met die arme kinderen van wie het hele hebben en houden op straat ligt. Je zal maar een kind van Sylvia Witteman zijn en de volgende dag gewoon weer naar school moeten. Je moeder kan dan wel bij hoog en bij laag beweren dat het allemaal verzonnen is: dat maakt het alleen maar erger.
Dit babyvoetje is niet van mijn kleinzoon
Ik had dus besloten hier nooit aan mee te doen. Nooit zou ik iets over mijn hartendieven aan de openbaarheid prijsgeven wat hun de rest van hun leven nagedragen zou kunnen worden. Maar ja. Ondertussen heb ik twee kleinkinderen. En wat een nieuwe wereld is er voor mij opengegaan! Ik ben er absoluut helemaal vol van. Die pietepeuterige leventjes die tot ontplooiing komen! Hoe ze dag in dag uit bezig zijn hun ogen en oren, hun spiertjes en peesjes, hun stem en smaak te ontwikkelen, te verfijnen en te versterken, hoe ze met hun hele prachtige lijfje experimenteren om de mogelijkheden ervan te ontdekken, hoe ze stapje voor stapje de wereld in scharrelen, hoe ze woordje voor woordje contact leggen met de grote en kleine mensen om hen heen en hoe ze steeds gerichter invloed gaan uitoefenen op hun omgeving. Hoe bestaat het dat me dat nooit eerder is opgevallen. Het is praktisch onmogelijk er niet over te schrijven.
Dus nu ben ik in tweestrijd. Ga ik toegeven aan het verlangen om waar het hart vol van is uit te storten over het genadeloze internet? Of ga ik me inhouden om het risico te vermijden dat mijn kleinkinderen ooit moeten dealen met de digitale loslippigheid van hun oma? Ik vrees dat het pleit bij dezen al beslecht is.
Reageren? Heel graag. Hou er rekening mee dat het soms even duurt, voordat je reactie hier te zien is.
Nu heb ik toch al vele jaren fraaie schrijfsels van je mogen lezen. Maar geen een was er ooit zo gepassioneerd als deze. Jouw blog gaat niet alleen over je kleinzoons, maar minstens zo veel over jouw als genietende oma. Heel fijn om daar meer over te lezen. Zijn ze je later vast blij mee!
Mooie blog, Joke, en ik kan niet anders dan het helemaal met je eens zijn 🙂
Dank je wel voor je reactie. Je was door wordpress ingeschat als spam! het duurde even voor ik dat door had.
Vertel eens over vroeger, zeiden mijn kinderen toen ze een jaar of 10 waren, hoe deed ik, hoe was ik?
Dan kun je ze de stukjes laten lezen die je schreef, ze voorlezen en ze zelf herlezen. En dan herinner je je het zelf ook weer en krijg je er beelden bij.
Dat lijkt me heel waardevol, voor alle betrokkenen. Het hangt er maar van af hoe je schrijft en wat je schrijft. Met inlevingsgevoel en respect voor degenen waarover het gaat.
Dat kan je heel goed en heel mooi…
Prachtig, zoals je het beschrijft, Joke.
Onze oudste kleinzoon is inmiddels bijna 18, de jongste 7 maanden. En ja, elke keer opnieuw is het prachtig om leven zo te zien ontluiken.
Zelf ben ik best terughoudend met het schrijven over hen. Zeker de oudere kleinkinderen zouden mij dat niet in dank afnemen. En ook de ouders zitten er volgens mij niet op te wachten. Als ze nog zo klein zijn als bij jou, is het denk ik belangrijk om goed te overleggen met je dochter. Als zij er geen bezwaar tegen heeft, geniet ik graag mee van je schrijfsels 😉
Wat een lief stukje Joke!
Ik zou zeggen: vraag eerst de mening van de ouders. Natuurlijk zijn jouw kleinkinderen uniek en ben je een soort van weer verliefd. En daarom wil je erover schrijven. Maar als je het al anderhalf jaar hebt volgehouden…. En als ze groter zijn, kunnen ze zelf beslissen. Zo is Wieke Biesheuvel gestopt met het schrijven over haar kinderen toen ze ouder werden.
Ik weet dat mijn zusje een soort van dagboekje bijhoudt over wat haat kleinkinderen gedaan hebben als ze de oppasdag heeft. Brrr dacht ik, maar ja. Gewoontes veranderen.
Ik ben benieuwd wat je gaat doen.
Ook mooi om oma zo te zien stralen en spelen..
Blijven doen Joke, het is een feestje om jou als oma te zien met de kleintjes, en erover lezen geeft me hetzelfde gevoel!!
Wat een liefdevol blog. Met een grote glimlach gelezen. Graag meer, vinden de kleine mannekes vast niet erg!