Wie mij al wat langer kent weet, dat ik een vurig bewonderaar ben van de muziek van de Britse folkrockband Fairport Convention. Of liever gezegd, van de stem en de teksten van Sandy Denny, de belangrijkste leadzangeres van de groep. De drie albums die Fairport Convention in 1969 met Sandy Denny opnam, zijn hoogtepunten in de Britse popmuziek.
Toen Sandy Denny eind 1968 bij de groep kwam, had Fairport Convention al één album uitgebracht. In een prachtige BBC-documentaire uit 2012 ter gelegenheid van het 45-jarig bestaan van Fairport Convention vertelt de toenmalige bandleider Ashley Hutchings dat de groep destijds nog op zoek was naar een eigen stijl. Sandy Denny maakte aan die zoektocht in één klap een einde. ‘Ze was net zo thuis in de folkmuziek als in de rockmuziek,’ zegt hij. ‘Ze kon heel makkelijk overstappen van de ene stem op de andere, ze beheerste de tederste fluistering en het krachtigste register.’ ‘Ze veranderde de dynamiek 
van de groep volledig’, aldus gitarist Simon Nicol in dezelfde documentaire. ‘Ze bracht zò veel muziek mee naar het feestje dat wij aan het vieren waren.’ En gitarist/wonderboy van Fairport Convention, Richard Thompson, zegt: ‘Ze zorgde ervoor dat we enorm gefocused raakten. Door haar komst voelden we ons pas echt een band.’
De uitvoering van de traditional A sailor’s life, op hun tweede gezamenlijke album Unhalfbricking, wordt beschouwd als het definitieve omslagpunt naar Britse electric folkrock. In het lied gaat een jonge vrouw op zoek naar haar geliefde, een zeeman die uitgevaren is. Als ze ontdekt dat hij op zee gestoven is, is ze ontroostbaar. Het nummer duurt elf minuten en werd in een keer opgenomen. Het eerste deel, waarin Denny hartverscheurend zingt over hoop en verdriet, wordt gevolgd door een minutenlange improvisatie van Richard Thompson, leidend op de elektrische gitaar, Ashley Hutchings op bas, Simon Nicol op gitaar, Dave Swarbrick op viool en Dave Mattacks op drums. Je hoort, hoe langzaam maar zeker het gebulder van de onbarmhartige golven de jammerklachten van de ongelukkige vrouw overstemt.
Persoonlijk vind ik de nummers die Sandy Denny zelf schreef het mooist. Zoals Fotheringay, over de jarenlange eenzame opsluiting van de Schotse koningin Mary op het gelijknamige kasteel. Op de avond voor haar terechtstelling ziet de verbannen koningin voor het laatst de zon onder gaan. ‘The evening hour is fading within the dwindling sun’, zingt Sandy Denny. Morgen zal alles voorbij zijn. Sanny Denny’s onnavolgbare stemwendingen maken Mary’s berusting intens invoelbaar. Ze heeft vrede met haar lot, zoals je dat zelf zou willen hebben.
Zo mogelijk nog mooier is Sandy Denny’s klassieker Who knows where the time goes. Ze zingt over het komen en gaan van de tijd, over de stormen van de winter en de vogels in het voorjaar. Haar geliefde is bij haar. ‘I know it will be so until it’s time to go’. Ze vreest de tijd niet. Als je Sandy Denny hoort zingen begrijp je dat dat mogelijk is.
Het is maar goed dat we de toekomst niet kunnen voorzien. In 1978, nauwelijks tien jaar nadat ze dit onvergetelijke nummer had geschreven, stierf Sandy Denny. Ze overleed aan een hersenbloeding als gevolg van een val van een trap. Ze was 31 jaar en liet een dochtertje van negen maanden achter.
Reageren? Heel graag. Hou er rekening mee dat je reactie niet meteen op de site zichtbaar is.