Jokes blog

Op een kwade dag is het zover: je moet een deel van je boeken wegdoen. Bij ons kwam dat moment al weer jaren geleden, toen tegen alle beschikbare wanden in ons huis kasten stonden die tot op de laatste centimeter gevuld waren met boeken. Zo’n 3000, schat ik, maar het kunnen er evengoed meer geweest zijn. Lees verder →

Ik ken geen lectuur die troostrijker is dan de misdaadverhalen met commissaris Maigret in de hoofdrol. Soms heb je dat even nodig, troostlezen. Bijvoorbeeld als er een virus rondwaart dat huis houdt in onze lichamen, en onze samenlevingen, zwakke en sterke, ontwricht. Bepaalde mensen krijgen hier nieuwe energie en frisse ideeën van, maar ik dreig vol te lopen met somberheid.

Gelukkig staan er meer dan zeventig oude Maigretpockets in mijn boekenkast. Een late-jaren-vijftigachtig Parijs (hoewel sommige verhalen veel eerder spelen), waar het vaak winters of herfstachtig mistig is. Maar waar het binnen in de appartementen altijd aangenaam tot gloeiend warm is, dankzij kachels, en kolen die op de zolders van de gebouwen opgeslagen zijn. Maigret is trouwens een koukleum.

Gelukkig staan er meer dan zeventig oude Maigretpockets in mijn boekenkast.

De vanzelfsprekendheid van alles. Mevrouw Maigret die ’s morgens haar man koffie inschenkt, liefdevol zijn avondmaaltijden warm houdt en bedaard het appartement bereddert. Die altijd de huisdeur voor hem opent nog voordat hij de sleutel in het slot heeft kunnen steken. De toewijding van zijn inspecteurs: de ‘jonge’ Lapointe, de kleine (‘brave’) Lucas, de niet nader gedefinieerde Janvier.

En dan Maigret zelf. De intelligente psychologie waarmee hij schijnbaar onbeduidende details met elkaar verbindt, het motief achter een misdaad ontrafelt en een val voor de dader opbouwt. De onverstoorbaarheid waarmee hij alcoholische versnaperingen tot zich neemt: al vroeg een grog, nog vóór de lunch een glas wijn, bij de broodjes van brasserie Dauphine een bier (of twee). Een aperitief; na het diner (met wijn) een pruimenbrandewijn, en nog een. En als hij ’s avonds ‘uitgaat’, om iemand te ontmoeten in een café, neemt hij een marc. Of een calvados. Daarna, als hij nog even blijft plakken om na te denken, opnieuw een marc of een calvados. Het mooie is: hij vaart er wel bij.

Maigret gedraagt zich minzaam en vriendelijk, met wie hij ook omgaat: jaloerse echtgenoten, verlopen zwervers, verwaande machthebbers, eenvoudige ‘verkoopstertjes’ of nukkige conciërges. Hij probeert zijn medemensen te begrijpen. In De vergissing van Maigret staat het zo mooi: ‘Wellicht gaf het begrijpen van de mensen hem een gevoel dat niet louter medelijden was, maar ook een soort genegenheid.’

Het universum van Maigret is niet fraai. Er heersen armoede, ziektes, hebzucht, geweld, corruptie, misbruik en bedrog. Hij heeft het daar niet makkelijk mee. En hij is ook maar een mens. Toch slaagt hij er elke keer opnieuw in om zijn zaken tot een goed einde te brengen, met een ongekend raffinement en een verbijsterende goedmoedigheid. En ja, dat is troostlezen. Even niet denken aan corona, klimaat of Trump.

De mogelijkheid hieronder een reactie te geven vervalt twee weken na publicatie.

Het kan haast niet anders, of zelfs de meest doorgewinterde cynicus stelt zijn mensbeeld na het lezen van ‘De meeste mensen deugen’ door Rutger Bregman (1988) positief bij. Bregmans boodschap is glashelder en onweerlegbaar, de bewijsvoering staat als een huis en zijn stijl is meeslepend en overtuigend. Lees verder →